ต่อมาจึงได้เรียกชื่อทุ่งนี้ว่า “ทุ่งป๋าหลาน” (อำเภอพยัคฆภูมิพิสัยในปัจจุบัน) ฝ่าย “พระอินทร์” ได้ออกมาส่องญาณวิเศษดูโลกมนุษย์ ได้มองเห็นทะเลหลวงแห้งเหือด และพวกปลา หอย กุ้ง และ สัตว์น้ำนานาชนิดได้ตายเน่าเหม็น จึงได้บอกนกอินทรีย์มากินปลาที่ทะเลหลวง นกอินทรีย์ได้กินปลา หอย ถ่ายออกเป็นก้อนขนาดใหญ่มีอยู่ทั่วไปตามทุ่ง ชาวบ้านเรียกว่าขี้นกอินทรีย์ นกอินทรีย์กินปลา หอย ในทะเลหลวงหมดแล้วก็ไม่มีอาหารกินจึงได้ไปขอรางวัลจากพระอินทร์ๆ จึงให้ช้างเป็นอาหารและรางวัล นกอินทรีย์ต่างแย่งกันกินเป็นพัลวัน หมู่หนึ่งคาบตัวไปกินทิ้งหัวไว้กลายเป็นป่าดง ต่อมาเรียกว่า “ดงหัวช้าง” (ปัจจุบันคือบ้านหัวช้างในเขตอำเภอจตุรพักตรพิมาน) ส่วนอีกหมู่หนึ่งคาบได้เท้าช้างไปกินแถวดงแห่งหนึ่งชื่อว่า “ดงเท้าสาร” (เขตอำเภอสุวรรณภูมิในปัจจุบัน) และอีกส่วนหนึ่งก็เป็นเขตดงช้าง มีช้าง มากมาย (ปัจจุบันคือบ้านดงช้าง อำเภอปทุมรัตต์)

        เมื่อ “ท้าวทอน” และ “นางแสนสี” ได้กลับมายังเมือง “จำปากนาคบุรี” พบแต่เมืองร้างเพราะประชาชนพากันหนีไป เนื่องจากกลัวนกอินทรีย์ พญานาคก็ดำดินหนีไปอยู่ที่แดนไกลเขตแม่น้ำโขง“พญาพรหมทัต” กับ “นางจันทราเทวี” ก็สิ้นพระชนม์ด้วยความคิดถึงลูกมาก ท้าวทอนและนางแสนสีได้รวมไพร่พล และประชาชนที่เหลืออยู่ มาบูรณะสร้างเมืองจำปากนาคบุรี ขึ้นใหม่ และสร้าง “พระธาตุพันขัน” ขึ้นเพื่อเป็นอนุสรณ์ให้กับบิดา มารดา และไถ่บาปให้กับตนเอง ทั้งสองก็ได้ครองเมืองสืบต่อมาอย่างมีความสุขตราบจนสิ้นชีวิต