เมื่อปี พ.ศ.2493 – 2495 ท่านหลวงปู่ศรี มหาวีโร ได้ธุดงค์มาเจริญสมถะธรรมเพื่อแสวงความสงบ ครั้นต่อมาเมื่อ พ.ศ.2493 – 2500 ท่านหลวงปู่ศรี มหาวีโร ได้พาภิกษุซึ่งเป็นศิษย์มาปฏิบัติธรรม ซึ่งสถานที่แห่งนี้ แต่ก่อนเป็นป่าดงดิบ สภาพป่าสวยงามตามธรรมชาติ มีสัตว์ป่านานาชนิดอาศัยอยู่ สาเหตุที่ได้ชื่อว่าน้ำย้อย เพราะภูเขาลูกนี้มีสภาพเป็นหน้าผาชัน มีน้ำตกหยดย้อยตลอดปี คล้ายน้ำตกลงจากชายคา เมื่อชาวบ้านเจ็บป่วยก็จะใช้น้ำ ณ จุดนี้ รักษาจึงเป็นเหตุหนึ่งที่ได้ชื่อโดยสมบูรณ์ว่า วัดผาน้ำทิพย์เทพประสิทธิ์วนาราม ครั้นต่อมาสภาพป่าถูกทำลายลง เนื่องจากประชาชนขึ้นไปลักลอบตัดต้นไม้ บางกลุ่มก็เข้าไปทำแปรรูปขาย และบางกลุ่มก็เข้าไปทำลายป่า เพื่อใช้พื้นที่ปลูกพืชไร่ เดิมพื้นที่แห่งนี้มีผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์เข้าอาศัยอยู่ปฏิบัติเพื่ออุดมการณ์ เป็นเหตุให้ทางราชการได้พยายาม มหาวิธีการปราบปรามด้วยวิธีต่าง ๆ

ต่อมาทางราชการได้พิจารณาเห็นความสำคัญของพระพุทธศาสนาว่าพระพุทธศาสนาเป็นที่รวมจิต-รวมใจของประชาชนได้ เพราะพระพุทธศาสนาสอนให้คนเป็นคนดีมีคุณธรรมรักหมู่ รักคณะ เสียสละต่อประโยชน์ส่วนรวม อันจะนำความสงบมั่นคงให้แก่ประเทศชาติบ้านเมืองได้

 ดังนั้นในปี พ.ศ.2517 น.อ.ประสิทธิ์ ทองใบใหญ่ รองผู้ว่าราชการจังหวัดร้อยเอ็ดสมัยนั้น จึงได้ไปกราบนิมนต์ท่านหลวงปู่ศรี มหาวีโร วัดประชาคมวนาราม ต.ศรีสมเด็จ อ.ศรีสมเด็จ จ.ร้อยเอ็ด เพื่อขอให้ท่านพิจารณาตั้งวัดเป็นการถาวรขึ้น เพื่อจะได้ใช้สถานที่ปฏิบัติ และอบรมสั่งสอนศีลธรรมให้กับประชาชน ตามหลักพระพุทธศาสนา    ซึ่งตามแนวปฏิปทาของท่านหลวงปู่ศรี มหาวีโร นั้นท่านได้ปฏิบัติเคร่งในธุดงควัตร และปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ อันเป็นผลทำให้ความตึงเครียดทางด้านการเมืองการก่อการร้ายลดน้อยลง และได้หมดไปในที่สุด ดังที่ได้เห็นในปีนั้นเองท่านได้ส่งพระมาจำพรรษา 5 รูป ซึ่งได้มีหลวงปู่บุญศรี ญาณธมฺโม รวมอยู่ด้วยเนื้อที่ของวัดขณะนั้นมีประมาณ 5 หมื่นไร่ ได้ปลูกต้นไม้ขึ้นเสริมอีกบนยอดเขา 3 แสนต้น

เสนาสนะและสิ่งสำคัญ

 เริ่มพัฒนาปี พ.ศ.2517 – 2527

 1. สร้างเหมืองฝายเก็บกักน้ำขนาดใหญ่ 2  แห่ง (อ่างเก็บน้ำคำเตย)

 2. สร้างศาลาการเปรียญขนาดใหญ่ กว้าง 40 เมตร ยาว 80 เมตร

 3. สร้างศาลาหอฉัน 2 ชั้น กว้าง 25 เมตร ยาว 40 เมตร จุพระเณรได้ 1,000 รุป

 4. สร้างสำนักงานเลขา 2 ชั้น คอนกรีตเสริมเหล็ก กว้าง 15 เมตร ยาว 20 เมตร

 5. สร้างตำหนักสมเด็จพระสังฆราช กว้าง 20 เมตร ยาว 20 เมตร

 6. สร้างตึกรับรองพระเถระคอนกรีต 2 ชั้น กว้าง 8 เมตร ยาว 25 เมตร 2 หลัง

 7. สร้างโรงครัว กว้าง 14 เมตร ยาว 25 เมตร 1 หลัง

 ฯ ล ฯ

สถานที่สำคัญ มีดังนี้คือ

 1.ผาน้ำย้อย ซึ่งมีน้ำไหลหยดย้อยตลอดปี

 2.พระประธานทีศาลาใหญ่ ขนาดหน้าตักกว้าง 101 นิ้ว

 3.ถ้ำผาน้ำย้อย

 4.น้ำตก เช่น คำช้างจก คำจ๊อก คำยู้ส้าว

 5.หน้าผาบนผาน้ำย้อย สามารถมองเห็นทิวทัศน์ได้กว้างไกล

 โดยที่วัดถ้ำผาน้ำทิพย์ เป็นวนารามที่ร่มรื่น ตั้งอยู่กลางไหล่ผาโขดหินเรียงรายแวดล้อมด้วยหมู่ไม้ ไพรพฤษ์นานาพันธุ์ ทั้งอุแอ่งน้ำ ก็จัดสรรไว้ให้โดยธรรมชาติคือน้ำซับซึมไหลตลอดปี ทั้งที่กั้นเป็นบึก – ฝาย ,แอ่ง เก็บน้ำวังเย็นชุ่มฉ่ำตามหลักเทคนิคสมัยใหม่ ก็มากแห่งไม้ทั้งไม้ดอกไม้ผลไม้ฝักจึงปลูก-เจริญงอกงามให้เขียวขจีได้โดยง่าย ภายในบริเวณวัดจึงดูเงียบสงบ แต่อบอวนไปด้วยลมเย็นพัดโชยชุ่มชื้นมิขาดสายเสียงหรีดหริ่งเรไร ตลอดจนเสียงวิหกกล่อมไพร จะมีให้ได้ยินอยู่ทุกทิวาราตรีกาล ที่เปลี่ยนไปตามฤดูกาล หลวงปู่ศรี มหาวีโร ให้ความสำคัญแก่วัดถ้ำน้ำทิพย์ไม่น้อยไปกว่าวัดประชาคมวนาราม(ป่ากุง) สำนักใหญ่ที่อำเภอศรีสมเด็จเลย จึงได้จัดให้มีการสร้างพระมหาเจดีย์ชัยมงคลขึ้นไว้เป็นปูชนียสถานอันถาวร และพร้อมกันนั้น ก็ได้เมตตาพิจารณามอบหมายให้พระอาจารย์ทองอินทร์  กตปุญโญ ที่ไว้ใจหลวงปู่ ที่สุดมาดูแลแทนท่าน

 ในระหว่างที่มีการก่อสร้างองค์พระมหาเจดีย์นี้ หลวงปู่ศรี มหาวีโร ได้มอบหมายรับผิดชอบไว้กับท่านพระอาจารย์ทองอินทร์ หรือทั้งรู้จักกันโดยทั่วไปว่าหลวงพ่อทองอินทร์ กตปุญโญ แห่งวัดประชาคมวนาราม(ป่ากุง) อำเภอศรีสมเด็จ จังหวัดร้อยเอ็ด  พระคุณเจ้าผู้เป็นสายสุปฏิบัติ ที่มีสมาธิธรรม บารมีธรรมสูงท่านหนึ่ง ให้มาเป็นพลังรักษาการตำแหน่งเจ้าอาวาสแทนหลวงปู่ฯ ซึ่งขณะเดียวกันก็ได้รับตำแหน่งอำนวยการ จัดการตลอดควบคุมงานการก่อสร้างพระมหาเจดีย์ อย่างใกล้ชิด อันที่จริงแล้ว คงมิเป็นการกล่าวเกินจริง ถ้าจะพูดว่าพระอาจารย์ทองอินทร์      กตปุญโญ มีสมรรถภาพสูงยิ่งในการใช้บารมี ควบคุมงาน ใช้ปัญญาบารมีดูแลความละเอียดอ่อนสิ่งสวยงามขององค์พระเจดีย์ และใช้เมตตาบารมีมิขาดสาย หากขาดพลังบุญญาบารมีของท่าน ส่วนใดส่วนหนึ่งไปการก่อสร้างพระมหาเจดีย์คงจะเสร็จช้าไปกว่าที่กำหนดไว้ อย่างแน่นอน

 ในเวลาต่อมาหลวงปู่ศรี มหาวีโร ได้มีคำสั่งพระอาจารย์ทองอินทร์ กตปุญโญ ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดถ้ำผาทิพย์(ผาน้ำย้อย)  และหลวงปู่ศรีฯ ,คณะสงฆ์ มีมติให้สร้างวัดขึ้นใหม่อีกวัดหนึ่งขึ้น บนเขาเขียวบริเวณก่อสร้าง  พระมหาเจดีย์ชัยมงคล เพื่อดูความสะดวกในจัดการดูแล ผืนป่า ,เสนาสนะ และองค์พระมหาเจดีย์ จึงได้ขออนุญาตตั้งวัด คือวัดเจดีย์ชัยมงคล” โดยมีพระอาจารย์ทองอินทร์  กตปุญ เป็นเจ้าอาวาสรูปแรก